Τέχνη & πολιτισμός: "Το άρωμα" vs. "ο δωδεκάλογος του γύφτου"

Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί σήμερα γράφω το πρώτο post που απαντά σε ερώτημα (άγνωστου) αναγνώστη. Το γεγονός ότι έχουμε αναγνώστες που δεν μας ξέρουν στις 5 πρώτες μέρες λειτουργίας του blog (τη θεία Νίτσα, τον αξάδερφο από τα Γιαννιτσά και τη δασκάλα μου από τα προνήπια τους έχουμε ήδη επιστρατεύσει για να ανέβουν τα νούμερα, άτιμη AGB) μας συγκινεί ιδιαιτέρως. Ιδιαιτέρως επίσης μας συγκινεί και το θέμα που έθιξε ο φίλτατος αναγνώστης: Το άρωμα.

Ούτε βαλτός να είστε φίλε αναγνώστη… Η φύση, αυτή η ανεξέλεγκτη δύναμις, με έχει προικίσει με μία όσφρηση, όχι επιπέδου Jean-Baptiste Granouille μεν, αλλά ισχυρότατη δε. Έτσι, οι παρθένες κορασίδες των Αθηνών έχουν προς το παρόν γλιτώσει, αλλά πολύ συχνά η μύτη μου παραπονείται από τις μυρωδιές που αναγκάζεται να διαχειριστεί.

Στην Ελλάδα λοιπόν υπάρχει μία έντονη διαφοροποίηση από τα υπόλοιπα μέρη του πλανήτη που είχα την χαρά να επισκεφθώ (και εκείνα την τιμή να με υποδεχθούν, ορισμένες φορές με τιμές αρχηγού κράτους ομολογώ…). Οι άντρες φοράνε άρωμα σε σαφώς μεγαλύτερη συχνότητα από ότι στο εξωτερικό. Μέχρι εδώ καλά. Όμως συχνάκις δεν τίθεται μόνο θέμα συχνότητoς, αλλά και ποσότητoς. Και εδώ υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι… το οποίο αποτελεί και το προκείμενο του blog.

Ενθυμούμαι έναν γνωστό μου, που όσες φορές τον πετύχαινα (πάντα δε επί της οδού Κανάρη για κάποιον άγνωστο λόγο) μετά από την σχετική χειραψία το χέρι μου μύριζε Dolce & Gabbana για μια εβδομάδα και ας σαπουνιζόμουν τακτικά. Λες και είχε εμποτίσει το δέρμα του και αυτός με τη σειρά του το δικό μου.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές γιατί ορισμένοι άντρες (και γυναίκες φυσικά) λούζονται με το άρωμά τους… Θέλουν να προκαλούν εντύπωση; Θέλουν να τους ακολουθούν σμήνη θαυμαστών; (συνήθως τους ακολουθούν σμήνη μελισσών) Θέλουν να ξορκίσουν βρωμερά και ένοχα μυστικά; Απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα δεν έχω βρει ακόμη, αλλά παραθέτω παρακάτω κάποιες λύσεις όσον αφορά τα ανδρικά αρώματα.

Χάριν απομνημονεύσεως και ουχί για να θίξω το υψίστης λογοτεχνικής (και πολιτικής) σημασίας έργο του Παλαμά, έχω συνδέσει τους προτεινόμενους 12 κανόνες με τον γνωστό Δωδεκάλογο του Γύφτου:

1. «Ο Ερχομός»: Δεν είναι ανάγκη όλοι να καταλαβαίνουν την άφιξη σας από το άρωμά σας. Αν μη τι άλλο, χάνετε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού

2. «Δουλευτής»: Ο Παλαμάς αναφέρεται στον «ιδροκόπο δουλευτή». Αν λοιπόν υπάγεστε σε αυτήν την κατηγορία, ένα μπάνιο και λίγο αποσμητικό πριν από το ψέκασμα δεν θα έβλαπτε…

3. «Αγάπη»: Πολύ συχνά συνδέουμε ένα άρωμα με ένα άτομο. Το πρώτο άτομο πάνω στο οποίο το μυρίσαμε, ένα άτομο που αγαπάμε, ή ένα άτομο που αγαπάμε να μισούμε. Εξ ορισμού τα αρώματα είναι λιγότερα από τα άτομα, άρα υπάρχουν πάντα στατιστικά σημαντικές πιθανότητες να μυρίσουμε το ίδιο άρωμα σε παραπάνω από ένα άτομο. Ένας λόγος παραπάνω να είμαστε προσεκτικοί και διακριτικοί στο πώς φοράμε ένα άρωμα: Δεν ξέρουμε τι συναισθήματα γεννάμε…

4. «Ο Θάνατος των Θεών»: Ξεχάστε τα must-have brands όταν διαλέγετε άρωμα. Πολλές φορές, όταν μας αρέσει (ή όταν νομίζουμε ότι μας αρέσει, ή όταν νομίζουμε ότι θα αρέσει στους άλλους κ.λπ.) ένα brand, ένα mega-brand, ένας «θεός», αλλά δεν έχουμε τα χρήματα για να πάρουμε λόγου χάριν ένα πουκάμισο καταλήγουμε υποσυνείδητα (ή και συνειδητά) να αγοράζουμε ένα υποκατάστατο σε άρωμα, ή γυαλιά ή κάτι άλλο τέλος πάντων που έχει το ίδιο όνομα αλλά είναι φτηνότερο. Με άλλα λόγια, θέλω ένα Gucci κοστούμι, αλλά καταλήγω με ένα Gucci άρωμα. Τα περισσότερα brands, έχουν κάνει license το brand τους σε εταιρίες αρωμάτων, με αποτέλεσμα πολλά αρώματα διαφορετικών brands να είναι προϊόντα του ίδιου αρωματοποιού. Μην θαμπώνεστε από τα brands. Προτιμήστε αρώματα που να ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία σας, τον τόνο του δέρματός σας και τον τρόπο ζωής σας.

5. «Ο Θάνατος των Αρχαίων»: Ό,τι ισχύει για τα mega-brands (λόγος 4), ισχύει και για τα celebrities. Μην αγοράζετε άρωμα βάσει του ονόματός του celebrity-endorser (βλ. JLo, Britney κλπ)

6. «Γύρω σε μια φωτιά»: Το άρωμα περιέχει οινόπνευμα. Ένας λοιπόν λόγος παραπάνω να βάζετε άρωμα με μέτρο: Είστε λιγότερο εύφλεκτος!

7. «Το Πανηγύρι της Κακάβας»: Α, το πανηγύρι! Θέλετε να σας το αναλύσω αυτό ή το πιάνετε και μόνοι σας; Αν θέλετε βοήθεια, σας παραπέμπω σε παλαιότερο post με θέμα το αποσμητικό.

8. «Προφητικός»: Προσπαθήστε να ανακαλύψετε ιδιαίτερα αρώματα που δεν είναι ευρέως διαδεδομένα και τολμήστε τα (σε μικρές ποσότητες πάντα) πριν γίνουν του συρμού. Υπάρχουν αρκετοί μικροί ή τέλος πάντων μικρότεροι οίκοι αρωμάτων με καταπληκτικά και ιδιαίτερα αρώματα που αξίζουν την προσοχή σας. Δεν θα μαρτυρήσω τα μυστικά μου και το άρωμά μου, αλλά για να δώσω ένα παράδειγμα θα σας μιλήσω για τους Caswell & Massey (από το 1752), τον Penhaligon’s του Λονδίνου, ή τον γνωστότερο οίκο του Creed και τα γαλλικά L’Artisan Parfumeur. Αυτά είναι απλά παραδείγματα, το ιδανικό είναι να ανακαλύψετε μόνοι σας σε μια βόλτα σε μια άγνωστη πόλη το άρωμά σας, και όχι μέσα σε ένα duty free. Επίσης, μην μυρίσετε πολλά αρώματα μαζί, θα μπερδευτείτε. Για να «καθαρίσετε» τη μύτη σας μεταξύ αρωμάτων, μυρίστε κάτι δυνατό, όπως π.χ. άκοπο καφέ.

9. «Το βιολί»: Έχετε ακούσει που λένε «αυτός το βιολί του» για κάποιον που επιμένει; Ε, στα αρώματα δεν είναι κακό αυτό και σαφώς είναι προτιμότερο από το να εναλλάσσετε 5 ή 10 διαφορετικά αρώματα λες και ψεκάζεστε με δωρεάν δείγματα από τον Χόντο. Ποιο το νόημα; Καταλαβαίνω ίσως να έχει κάποιος ένα καλοκαιρινό και ένα χειμερινό άρωμα αλλά μέχρι εκεί…

10. «Αναστάσιμος»: Κάποια παλιά, κλασικά αρώματα έχουν προσφάτως νεκραναστηθεί και κάνουν ένα δυναμικό comeback. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι άπειρα αρώματα έρχονται και παρέρχονται αλλά κάποια κλασικά παραμένουν. Πειραματιστείτε μαζί τους, αλλά να γνωρίζετε ότι έχουν ειδικό βάρος και ίσως οδηγήσουν σε ακούσιες συγκρίσεις…

11. «Το παραμύθι του αδάκρυτου»: Εδώ ομολογώ ότι ο ποιητής με δυσκόλεψε οπότε θα αποκλίνω ελαφρώς. Ας μιλήσουμε ακόμα μια φορά για ποσότητες. Πιστέψτε με: Δύο-τρία σύντομα ψεκάσματα αρκούν. Αν είστε καθαρός και το δέρμα σας δεν μυρίζει άσχημα για κάποιον λόγο, λίγο άρωμα αρκεί, σας το υπόσχομαι.

12. «Κόσμος»: Ο κόσμος είναι πολύς. Τα αρώματα επίσης. Επίσης πολύς κόσμος ζαλίζεται εύκολα με τις έντονες μυρωδιές. Λυπηθείτε τους. (Επαναλαμβάνομαι, το ξέρω, αλλά η επανάληψις είναι μήτηρ της μαθήσεως)

13. Bonus: «Σε μια γυναίκα»: Κακά τα ψέματα, οι πιο πολλοί άνθρωποι φοράνε άρωμα για να μυρίζουν ωραία και βασικά να αρέσουν. Δώστε προσοχή λοιπόν στα σχόλια των τρίτων (οι γυναίκες είναι συνήθως καλοί κριτές) σχετικά με το άρωμά σας. Είναι καταπληκτικό όταν σε σταματάει κάποια άγνωστη στο δρόμο για να σε ρωτήσει τι άρωμα φοράς (ναι, συμβαίνει και εκτός διαφημίσεων). Είναι ακόμα πιο καταπληκτικό αν ο λόγος που σε ρωτάει δεν έχει να κάνει με την ποσότητα του αρώματος (και κανένα καλό άρωμα δεν κυκλοφορεί σε δίλιτρη συσκευασία οπότε μην του συμπεριφέρεστε σαν να το βγάλατε από τη νταμιτζάνα) αλλά με την ποιότητα.

Ν

Το μανίκι, ο Έλβις και οι Αγελάδες

 Πρώτο μου θέμα το μανίκι..Όχι αυτό που τραβάτε στην δουλειά σας, με την γυναίκα σας ή τις εξετάσεις, αλλά την προέκταση του πουκαμίσου σας, η οποία υποφέρει συχνά από βάναυση αισθητική μεταχείριση. Ας δούμε λοιπόν μαζί τους πέντε χρυσούς  κανόνες προς το μανίκι σας, εξειδικεύοντας στην ρεβέρ κίνηση (και όχι αγαπητέ μου Πι, δεν ομιλώ για το ρεβέρ του Αγκάσι).

1. Σας έχω άσχημα νέα. Ο Έλβις πέθανε. Και μαζί του πέθαναν και οι τεράστιοι γιακάδες στα μανίκια. Στην περίπτωση όμως που βρεθείτε να φοράτε ένα από αυτά (πες βρε αδερφέ ότι έχουν καεί όλα σου τα ρούχα στις μεγάλες πυρκαγιές και είναι το μόνο που σου έχει μείνει), εννοείται πως καλύτερα να σας γυρίσει το κεφάλι ανάποδα αλά εξορκιστής, παρά το μανίκι.

2. Το δικαίωμα στο ρεβέρ του μανικιού περισσότερες από τρεις φορές, ώστε να φτάνει δηλαδή στο ύψος του αγκώνα, έχουν μόνο όσοι ξεγεννούν αγελάδες. Εαν κάνετε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα μην το δοκιμάσετε.

3. Εαν η τρίχα στο χέρι σας θυμίζει αυτή του Νίκου Γκάλη, ο μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός μανικοπεριστροφών ισούται με το μηδέν.

4. Εαν περιστρέφοντας μία (1) φορά το μανίκι βλέπετε ότι οι δύο του άκρες πετούν μακριά από το χέρι σας, μην στενοχωριεστε. Το πουκάμισό σας μπορεί να αυξήσει την αεροδυναμική του αυτοκινήτου σας και συνεπώς την επιτάχυνσή του, βγάζοντας το αριστερό σας χέρι έξω από το παράθυρο την ώρα που οδηγείτε.

5. Συμπερασματικά, μπορούμε να γυρίσουμε μία ή δύο φορές (max) το μανίκι, εφόσον είναι το ίδιο χρώμα με το υπόλοιπο πουκάμισο, ΔΕΝ φοράμε μπέρμπερη (φτάνει να βλέπουμε την επίδειξη στον γιακά) και σεβόμενοι τους κανόνες 1-4.

Φου (foo)

Don’t wear white after Labor Day!

Στο τέλος της ταινίας Serial Mom του John Waters, η Kathleen Turner, εξοργισμένη που η ένορκος υπ’αριθμόν 8 φορά άσπρα παπούτσια ενώ είναι φθινόπωρο, την σκοτώνει με δύο χτυπήματα με το ακουστικό του τηλεφώνου.

Ένας παλιός ενδυματολογικός κανόνας στην Αμερική επιτάσσει ότι δεν πρέπει να φορά κανείς λευκά πριν από την αργία του Memorial Day (την τελευταία Δευτέρα του Μαΐου) και μετά από την αργία του Labor Day (την πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου). Το faux pas αφορά κυρίως στα άσπρα παπούτσια, και υποτίθεται ότι πλέον θεωρείται ξεπερασμένο. Χαζεύοντας όμως το fashion editorial ενός καλοκαιρινού τεύχους του ελληνικού Men’s Health περιμένοντας να κουρευτώ, με φρίκη (αντίστοιχη της Serial Mom ομολογώ…) διαπίστωσα ότι ισχύει ακόμα το παλιό διαφημιστικό zinger: «Στην Ελλάδα αγαπούν το λευκό – Αγαπούν το ROL!» Άσπρα παπούτσια, άσπρα κοστούμια, άσπρες ζώνες… κάθε καλοκαίρι οι παγωτατζήδες βγαίνουν σουλάτσο στα νησιώτικα νυφοπάζαρα. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα πράγματα μια και καλή: Προσωπικά δεν θα ήθελα ούτε νεκρό να με βρουν με άσπρα παπούτσια, ανεξαρτήτως εποχής.

Το άσπρο, σε οποιαδήποτε άλλη εκδοχή πλην του πουκαμίσου, του polo και του t-shirt, (και των εσωρούχων προφανώς) είναι πολύ δύσκολο να φορεθεί από έναν άντρα, ειδικά από έναν «καθημερινό» άντρα με ατέλειες, καθώς αυτές ακριβώς οι  ατέλειες υπερτονίζονται από το λευκό. Ομολογουμένως, πολλοί σχεδιαστές μόδας λανσάρουν αρκετά άσπρα ρούχα και παπούτσια, αλλά επίσης βγάζουν και ρούχα με φτερά, αυτά θα τα φορούσατε; Επίσης αρκετά με τον μύθο του μεσογειακού μελαχρινού εραστή με το άσπρο λινό, δεν παίζετε στη Shirley Valentine.

Ιδού λοιπόν οι κανόνες του blog για τη χρήση του λευκού:

• Εκτός εάν είστε ναύτης, χασάπης, μικροβιολόγος, μπογιατζής ή ερευνητής της Crest, αποφύγετε τις all-white εμφανίσεις.
•  Τα άσπρα παπούτσια (και η ασορτί ζώνη) απαγορεύονται. Δια ροπάλου. Ok? Μόνη εξαίρεση τα αθλητικά και τα «καλά» sneakers όπως αυτά των Dior Homme, Gucci, Tod’s, Hogan κ.λπ.
• Οι άσπρες κάλτσες συνοδεύουν μόνο αθλητικές εμφανίσεις
•  Αν για κάποιον λόγο έχετε κάνει τάμα στη Μεγαλόχαρη ότι θα βάλετε οπωσδήποτε λευκό παντελόνι, να θυμάστε τα εξής:
  •  Το λευκό φεγγίζει, άρα το εσώρουχο φαίνεται, άρα το λαμβάνουμε υπ’όψιν
  •  Το λευκό λεκιάζει, άρα δεν φοράμε το παντελόνι δεύτερη φορά
  •  Το λευκό παντελόνι πρέπει να είναι ιδιαίτερα καλοραμμένο γιατί οι ατέλειες του φαίνονται πιο εύκολα. Επίσης φαίνεται πιο εύκολα αν είναι τσαλακωμένο
  •  Δεν το συνδυάζουμε ούτε με λευκό πουκάμισο (παγωτατζής), ούτε με ροζ  χτυπητό (κουφέτο), ούτε με σκούρο/μαύρο (βαλκάνιος τραγουδιστής στη Eurovision ή ρώσος χορευτής στον πάγο). Μάλλον καταλήγουμε σε κάτι ανοιχτό, δηλαδή γαλάζιο ή πολύ απαλό ροζ. Επίσης προσέχουμε το ύφασμα και η γραμμή του παντελονιού και το ύφασμα και η γραμμή του πουκάμισου να είναι συμβατά μεταξύ τους. (π.χ. στενό με στενό, λινό με λινό κ.λπ.)
  •  Όσον αφορά στα παπούτσια, συνδυάστε είτε το με «καλά» sneakers με βάση το λευκό αλλά και άλλα χρώματα πάνω. Δείτε ένα παράδειγμα εδώ. Εναλλακτικά δοκιμάστε ένα σχετικά ανοιχτόχρωμο (αλλά όχι άσπρο) loafer ή driving shoe. 
  • Ξανασκεφτείτε το… προτιμήστε ένα παντελόνι μπεζ ή στο χρώμα της άμμου.
• Τα άσπρα κοστούμια δεν τα συνιστώ, ούτε αν παντρεύεστε, ούτε αν παντρεύετε, ούτε αν βαφτίζετε. Ίσως αν βαφτίζεστε. Επίσης ίσως αν είστε εκπάγλου καλλονής οπότε πραγματικά το τι φοράτε δεν παίζει και τόσο σημαντικό ρόλο. Σε αυτή την περίπτωση και με ένα τσουβάλι να βγείτε μια χαρά θα είστε.

Δεν ξέρω αν σας έπεισα για τις δυσκολίες του λευκού αλλά τουλάχιστον τώρα που χειμωνιάζει ξεχάστε το για λίγο. Το λευκό τον χειμώνα ταιριάζει μόνο στις πολικές αρκούδες. Οπότε εκτός αν σας λένε Knut και μένετε στο Βερολίνο, διαλέξτε κάτι άλλο. Και για να ζεσταθείτε τον χειμώνα, κάψτε αυτά τα γελοία fashion editorials…

N

Τα Πρωτοβρόχια (και οι καμπαρντίνες)

Ήρθε ο Σεπτέμβριος. Η Γη εφόρεσε το κίτρινο φόρεμά της (φέτος είναι με ολίγον γκρι). Τα φύλλα των δέντρων (στο Εθνικό Κήπο όπου φυλάσσονται τα τελευταία) άρχισαν να πέφτουν. Τα σχολεία άνοιξαν. Τι ωραίο που είναι το Φθινόπωρο! Όμως κάτι λείπει φέτος, και το περιμένουμε με ανυπομονησία για να ολοκληρωθεί η φθινοπωρινή σονάτα: Τα Πρωτοβρόχια.

Προκειμένου να είστε έτοιμοι για τις πρώτες σταγόνες (και την λάσπη που φέτος θα είναι πολύ της μόδας), η περίσταση επιτάσσει μια ελεγεία για τις καμπαρντίνες. Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι δεν έχω καταλήξει ακόμα για το αν τις προτείνω ή όχι. Σίγουρα δεν τις προτείνω σε όλους, και σίγουρα δεν προτείνω και όλα τα είδη. Φερ’ειπείν, αν είστε 1.55 με τα χέρια στην ανάταση, η καμπαρντίνα μάλλον δεν θα σας κολακέψει. Επίσης, αν το πλάτος σας είναι μεγαλύτερο από το ύψος σας, πάλι δεν θα τη συνιστούσα. Επίσης, ανεξαρτήτως ύψους, μην διανοηθείτε να φορέσετε δερμάτινη ή βινύλ καμπαρντίνα, εκτός και αν πληρωθήκατε για να παίξετε στο Matrix (σε αυτή την περίπτωση παρακαλώ να προσκομίσετε τα σχετικά αποδεικτικά).

Αν η προηγούμενη παράγραφος δεν σας έχει αποθαρρύνει ακόμα, πάμε στο προκείμενο: Ποια καμπαρντίνα; Υποτίθεται ότι φέτος η καμπαρντίνα κάνει ένα comeback, και αν κρίνω από ένα γκρουπ ξανθών αεροσυνοδών της Aegean που πέτυχα στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών την προηγούμενη εβδομάδα, αυτό είναι μάλλον αλήθεια. Όλες, μα όλες ήταν ξανθές και όλες, μα όλες φορούσαν «καμπαρντινάκια». Το υποκοριστικό «-άκι» υποδηλώνει μία σχετικά πρόσφατη τάση για πιο κοντές καμπαρντίνες (πάνω από το γόνατο για να μην σούρνωνται θλιβερά) – αυτές υπάρχουν και για τους άνδρες, όπως π.χ. η «cropped» Burberry καμπαρντίνα.  Εκτός από τις κλασσικές καμπαρντίνες με τα δύο πέτα, έχουν επίσης κυκλοφορήσει και κάποιες με πιο στενή γραμμή (κοιταχτείτε πρώτα καλά καλά στον καθρέφτη και σιγουρευτείτε ότι δεν έχετε μπυρόκοιλο και μετά προχωρήστε γενναία).

Η καμπαρντίνα είναι σχεδόν απόλυτα συνδεδεμένη με το όνομα Burberry. Μία άλλη κλασσική λύση είναι τα Aquascutum. Μια πιο avant-garde προσέγγιση (μόνο για αδύνατους, ντάξει;) είναι τα Dior Homme. Και ο Hedi Slimane πέρυσι και ο Chris van Assche φέτος συμπεριέλαβαν καμπαρντίνες στις συλλογές τους για τον Dior. Χρώματα που προτείνονται είναι το κλασσικό Burberry χακί, αλλά και πιο σκούρες αποχρώσεις, καθώς και τα λαδί, ανθρακί και μπλε ραφ. Αποφύγετε τις άσπρες (!) και τις μαύρες. Επίσης αποφύγετε τις εμπριμέ εκτός αν δεν έχετε αποφοιτήσει ακόμα απο τα «Σπουργιτάκια».

Εν κατακλείδι, τι να σας πω, αν το τραβάει η όρεξη σας τολμήστε το. Προσέξτε όμως και τρία τελευταία πράγματα: (α)Σιγουρευτείτε ότι δεν έχει ηλιοφάνεια και 30 βαθμούς υπό σκιάν πριν βγείτε βόλτα με τη καμπαρντίνα. (β) Μην κυκλοφορείτε με την καμπαρντίνα ξεκούμπωτη σαν τον επιδειξία του Σέιχ Σου. (γ) Φροντίστε τα ρούχα που φοράτε κάτω από την καμπαρντίνα (υπόθεση εργασίας αποτελεί το ότι ΦΟΡΑΤΕ κάτι κάτω από την καμπαρντίνα…) να δένουν κάπως με το όλο σύνολο.

Αν τα καταφέρετε όλα αυτά, στείλτε μου και μια φωτογραφία να σας καμαρώσω…

Ν