Άγιε μου Βασίλη φέρε μου και μένα ένα Νομάρχη

Γιατί αυτοί οι τύποι στον Βορρά να έχουν όλη την τύχη; Γιατί εμείς οι κάτοικοι των Αθηνών να μην μπορούμε να απολάυσουμε ένα αντίστοιχο επίπεδο πολιτισμού, μέριμνας και πρόνοιας;
Πόσο πρέπει ακόμα να περιμένω για να γίνει ο Νομάρχης, ο Άνθρωπος, ο Άντρας ο Πολλά Βαρύς, ο Ερωτικός, ο Τραγουδιάρης, Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Για να καταλάβετε τη ρίζα της ζήλειας μου, αντιγράφω το δελτίο τύπου της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης:

«Ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης πέταξε με ελικόπτερο, ντυμένος Αϊ-Βασίλης, με προορισμό τη Νέα Μεσήμβρια, όπου μοίρασε δώρα στα παιδιά στον αύλειο χώρο του Πολιτιστικού Συλλόγου της Νέας Μεσήμβριας.»

Εμείς στην Αθήνα, μπούρδες. Ένα ψωροδέντρο στο Σύνταγμα, κάτι μαγεμένα-μαραμένα πεύκα λέει στον Εθνικό Κήπο και ένα καρουσέλ ελαφρώς μεταχειρισμένο. Ούτε ελικόπτερα, ούτε μεταμφιέσεις, ούτε καν ένα «χο χο χο» σε ποντιακή διάλεκτο.

Βλέπετε και μόνοι σας πώς του πάει του Νομάρχη μας το ρομπάκι. Λίγο πιο σκούρο να ήταν και θα έμοιαζε με βυζαντινή αυτοκρατορική πορφύρα. Και μετά λένε ότι οι ηγέτες και οι ηγεμόνες δεν γεννιούνται αλλά γίνονται… Χα! Θα τα σκίσω τα πτυχία μου.
Και μην νομίζετε ότι ο Νομάρχης επαναπαύθηκε μετά από τη χθεσινή του πτήση: Αντιγράφω ξανά δελτίο τύπου της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης (το οποίο βρίσκεται στην ενότητα Πολιτισμός-Τουρισμός):

«Ο Nομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης σας προσκαλεί τη Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007 … για την παρουσίαση του νέου CD με τίτλο «Το αηδονόπον» του δεκατριάχρονου Πόντιου τραγουδιστή Χαράλαμπου Τσαντεκίδη.

Το CD του ταλαντούχου τραγουδιστή προσκαλεί το κοινό σε ένα διαφορετικό μουσικό ταξίδι στον Πόντο, που υποστηρίζουν με τη συμμετοχή τους ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης και ο Νομάρχης Ημαθίας Κώστας Καραπαναγιωτίδης, οι οποίοι θα τραγουδήσουν ποντιακά τραγούδια φορώντας παραδοσιακές στολές του Πόντου.»

Μετά λοιπόν από το αγιοβασιλιάτικο ρομπάκι, ο Νομάρχης, ο Άνθρωπος, ο Άντρας ο Πολλά Βαρύς, ο Ερωτικός, ο Τραγουδιάρης θα ρίξει πάνω του και μια στολή ποντιακή (όσο ζω ελπίζω: εύχομαι να τη συνδυάσει με το κόκκινο σκουφί του Άγιου Βάσίλη, ή έστω με τη ψεύτικη γενειάδα).

Ανυπομονώ να ολοκληρωθεί η τριλογία Δεκεμβριανής Μεταμφίεσης του Νομάρχη μας με στολή τσαλαπετεινού, πέρδικας ή άλλου πτηνού της αρεσεκείας του για την ευαισθητοποίηση των κατοίκων σχετικά με τη δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η λίμνη Κορώνεια. Γιατί μπορεί η Ευρωπαϊκή Επιτρόπή να τον άδειασε τον Νομάρχη μας ότι δεν απορρόφησε δεκάρα από τα €20 εκατ. που είχαν διατεθεί για την Κορώνεια, αλλά τι ξέρουν αυτοί οι κουτόφραγκοι; Όλοι αδερφές είναι. Θα ντυθεί κοτσύφι ο Νομάρχης, και θα δείτε για πότε θα διορθωθούν όλα!

Ν

Η επιστροφή ή ο αγώνας τώρα δικαιώνεται

Ήρθε ο καιρός να μάθετε όλη την αλήθεια για την πολυήμερη απουσία μου από το blog αυτό. Δεν είναι γιατί τεμπέλιαζα, ούτε γιατί ξεκίνησα το πλέξιμο. Δεν είναι γιατί με απήγαγαν Τσετσένοι αυτονομιστές, ούτε γιατί έγινα ο ενδυματολογικός μυστικοσύμβουλος του Alexis Cheapras. Η αλήθεια είναι πιο ταπεινή, μα συνάμα πιο ανθρώπινη. Είχα κάνει τάμα. Στα βήματα της Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου, φόρεσα τις επιγονατίδες μου και σύρθηκα στα σκαλιά της Μεγαλόχαρης στην Τήνο (μοναδική διαφοροποίηση η απουσία του Star Channel, βλ. διασκέδαση, από τα δρώμενα). Σύρθηκα λοιπόν και όταν έφτασα μπροστά στη θαυματουργή εικόνα τη φίλησα και δακρυσμένος είπα: «Παναγιά μου, μέχρι να ξαναμπεί η Φάνη στην κυβέρνηση εγώ δεν θα ξαναγράψω στο blog, και ας έχει τόσο σουξέ.»
Όταν προ μηνών είχα κάνει ένα αφιέρωμα στη Φάνη, πολλοί μας στήριξαν, αλλά κάποιοι άλλοι μας χλεύασαν. «Τι ασχολείσαι με αυτή τη ξεγραμμένη;» μου είπαν. «Αυτή είναι πιο μπαγιάτικη και από το μπαγιάτικο ψωμί για τα μπιφτέκια.» Σήμερα όμως η Φάνη μου ορκίζεται και όλοι αυτοί θα φάνε τα λόγια τους και το μπαγιάτικο ψωμί επίσης όταν θα τη δουν να λύνει το ασφαλιστικό με χαρακτηριστική άνεση και τσαχπινιά.
Η Φάνη, σαν στοργική πολύτεκνη μητέρα που είναι, θα σκύψει πάνω από το ασφαλιστικό με αγάπη. Θα πάρει το ΙΚΑ στην αγκαλιά της και θα το ταχταρίσει. Θα πάει στο σπίτι του μικροσυνταξιούχου και θα τον ταΐσει φαρίν λακτέ. Θα βάλει τα λεοπάρ της και ως άλλη αίλουρος θα ελιχθεί και θα αποφύγει τις κακοτοπιές που θα βρει μπροστά της.
Βέβαια τώρα κάποιοι από εσάς θα μου πείτε ότι η Φάνη δεν είναι τόσο φιλόξενη όσο ο προκάτοχός της να δέχεται και να ψυχαγωγεί Ινδούς, Πακιστανούς και Μαλαίσιους στην έπαυλή της και να τους κερνά γκαζόζες από το ιδιωτικό της αναψυκτήριο. Όμως θα δείτε! Είμαι σίγουρος ότι θα αποδειχθεί ότι η Φάνη είναι εξίσου γενναιόδωρη και large.
Εδώ θα είμαστε και θα τα δούμε όλα παρέα. Προς το παρόν ένα μόνο έχω να πω: Ευχαριστώ Παναγιά μου, ευχαριστώ Κώστα Καραμανλή. Φέρατε πίσω τη Φάνη και έτσι φέρατε πίσω και αυτό το blog…
Ν.

Η επίθεση του στραβοχυμένου λουκουμά

Το 1999, η ταινία «Η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά» ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα κινηματογραφικά νερά της Αθήνας. Η ιδέα ενός γενετικά μεταλλαγμένου τεράστιου μουσακά που τριγυρνούσε στην πόλη, έφτυνε καυτή bechamel και κυνηγούσε μια τραβεστί ήταν αν μη τι άλλο διασκεδαστική.

Το Φθινόπωρο του 2007, βιώνουμε το sequel με τίτλο «Η Επίθεση του Στραβοχυμένου Λουκουμά», το οποίο ήρθε να ταράξει τα πολιτικά δεδομένα της Αθήνας, αν και μάλλον ήταν τζούφια τα σκάγια του. Ο Κώστας Σκανδαλίδης, ο στραβοχυμένος λουκουμάς, ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Μμμ, ενδιαφέρον δεν λέω, για βάλε όμως και λίγο Star να δούμε τι παίζει.

Ο Σκανδαλίδης είναι ο Αρναούτογλου του ΠΑΣΟΚ, το καλό παιδί, ο μεσολαβητής μεταξύ της παλιάς Ελένης-Γιώργου, και της νέας Ελεονόρας-Ευάγγελου. Είναι γιος παπά, οπότε εξ ορισμού ο,τι κάνει το κάνει για το καλό της μεγάλης (χμμ όχι και τόσο) δημοκρατικής παράταξης με ανιδιοτέλεια και κέφι. Είναι το Quetzacoatl που θα ξανανεβάσει με ειρηνικά μέσα, αγάπη και χαρά τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Είναι ο πιο βαρετός και κακοντυμένος υποψήφιος ever.

Τουλάχιστον, θα μου πείτε, διαθέτει αυτογνωσία. Όπως έχει αναφέρει και ο ίδιος σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Ισοτιμία στις 21 Οκτωβρίου, «Δεν έχω ασχοληθεί, δεν έχω εικόνα και δεν είναι αυτό το ζητούμενο και η αγωνία μου.» Μάλιστα. Είναι και υπεράνω εικόνας. Εγώ πάλι όχι. Οπότε ας χαζέψουμε μερικές.

Εδώ ο στραβοχυμένος λουκουμάς κατρακυλάει στους κήπους του Μεγάρου Μαξίμου. Για να δω: Blazer με μαύρο παντελόνι από κάτω; Ναι όντως, δεν έχετε εικόνα. Επίσης, το μανίκι λίγο μακρύ δεν σας πέφτει; Τη γροθιά γιατί τη σφίγγετε; Σε αιμοδοσία ήσαστε και ξεχαστήκατε;

Λοιπόν τείνω να πιστέψω ότι αυτός ο λουκουμάς, εκτός από στραβοχυμένος, έχει και αχρωματοψία. Τι φορέσατε εδώ πάλι; Με αυτόν τον σβέρκο γιατί κουμπώσατε το πάνω κουμπί; Και επίσης, μήπως κάνετε πολύ παρέα με τον Μεϊμαράκη; Τι μανία είναι αυτή με τα polo μαζί με κοστούμι; Έτσι θα κάνετε την τομή με το παρελθόν και όλα τα άλλα τα ανατρεπτικά και καταπληκτικά;

Ατιμούτσικο, τώρα κατάλαβα τι έχεις κάνει! Επειδή «δεν έχεις εικόνα», και δεν έχεις και χρόνο για ελιτίστικα επιφανειακά καπρίτσια, πήγες μια μέρα στην Ερμού και πήρες καρό κοστούμια και polo σε όλα τα χρώματα! Μετά λοιπόν από τα μελιτζανί είπες να βάλεις και τα μαύρα για να δεις τον κυρ-Νίκο… Με τον Ανδρέα από πίσω, μην ξεχνιόμαστε κιόλας…

Για να ντύνεται έτσι, σαν να έχει κάνει πλιάτσικο στη ντουλάπα του μακαρίτη, ο στραβοχυμένος λουκουμάς πρέπει να είναι πολύ υπεράνω, άρα πολύ βαθύς ε; Και μιλάει και στρωτά. Λέει σαφή πράγματα όπως «Κι εμείς δε θέλουμε ένα ΠΑΣΟΚ που δεν απαντά στα λαϊκά προβλήματα. Δε θέλουμε ένα ΠΑΣΟΚ που δεν αντιμετωπίζει την έλλειψη προσανατολισμού της χώρας να δώσει μια άλλη διάσταση σε μια καινούρια εποχή.» (αυτό είναι ένα tribute στο γλωσσικό πατιρντί που ξεκίνησε ο Ανδρέας με το «μη-πόλεμος» – προφανώς στο ΠΑΣΟΚ είναι πιο chic να μιλάς με αρνήσεις παρά με καταφάσεις)

Ή το άλλο το χαριτωμένο: «Αν κάποιος δεν εντάξει αυτή την ημερομηνία μέσα σε αυτή τη συλλογική πορεία αν κάποιος συνταυτίσει με τον εαυτό του συνταυτίσει με το μοναδικό σκοπό της ζωής του αυτός θα είναι επιλήσμων του μεγάλου ιστορικού μαχθαίου» (Ομιλία στον ΟΛΠ, 22 Οκτωβρίου). Καλό ε;

Ο στραβοχυμένος λουκουμάς είναι υπεράνω. Γιατί είναι γνήσιος εκφραστής… κάτι. Τι ακριβώς δεν ξέρω, οι γνώμες διίστανται (για την ακρίβεια τριίστανται). Αλλά δεν θα το ξεχάσω, για να μη γίνω κι εγώ επιλήσμων του μεγάλου ιστορικού μαχθαίου.

Ν

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του ή το έπος του ’40 και πώς να το τιμήσετε

Για δες πώς περνάει ο καιρός… Φθάσαμε ήδη στην πρώτη εθνική εορτή της σχολικής σεζόν. Ενθυμούμαι την εποχή που ήμουν μαθητής και τιμούσα κι εγώ το έπος παρελαύνοντας. Επίσης ενθυμούμαι που μας είχαν υποχρεώσει να φοράμε το πιο άθλιο τζην για την περίσταση, με το κλασικό συνδυασμό μπλε πουλοβεράκι – άσπρο πουκαμισάκι από πάνω. Ενθυμούμαι με υπερηφάνεια να τιμώ το έπος κάνοντας κύκλους γύρω από το ένδοξο Blue Bell με βήμα εν-δυο και να δέχομαι αγόγγυστα, σαν γενναίος στρατιώτης του ’40, τα τάληρα που πετούσαν οι μαθητές από τα άλλα σχολεία. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μία εμπειρία που με στιγμάτισε πατριωτικά αλλά και ενδυματολογικά, τολμώ να πω, και την οποία συστήνω ανεπιφύλακτα καθότι λειτουργεί ως υπνοπαιδεία και σου μεταγγίζει αυτομάτως και σε συμπυκνωμένη μορφή όλο το δέος για το έπος, την Αλβανία και τον ανθυπολοχαγό της, τη Σοφία Βέμπο, το όχι, τη φανέλα του στρατιώτου,  και άλλα πολλά.

Ελάτε λοιπόν να θυμηθούμε εκείνες τις καταπληκτικές ημέρες και να επαναφέρουμε το «παρελασικό λουκ» το επόμενο σαββατοκύριακο. Πληροφορήθηκα με μεγάλη μου λύπη ότι οι σημερινοί μαθητές δεν επιθυμούν, λέει, να παρελάσουν. Μα γιατί τα αχάριστα τα παλιόπαιδα; Σε λίγο θα μας πουν ότι δεν θέλουν να κοινωνούν και από το ίδιο κουτάλι και από τον παπά που φτερνίζεται πάνω από το δισκοπότηρο και τους βάζει χέρι! Έλεος!

Προτείνω λοιπόν, ένα λουκ απλό, που να εκπέμπει πατριωτισμό, σεμνότητα και ταπεινότητα, όπως λανσάρουν και οι ευσεβείς μαθήτριες που παρέλασαν κάτω από τη βαριά σκιά του Παλαμηδίου. Ο μπερές (με κλίση 60 μοιρών) ουσιαστικά αποτελεί μια μετεξέλιξη του κράνους των στρατιωτών, ενώ το μικρό μήκος της φούστας συμβολίζει την ένδεια της Κατοχής. Η δωδεκάποντη γόβα παραπέμπει στην Ιταλία, τη χώρα-κατακτητή με το σχήμα μπότας, και τα άσπρα γάντια στο ελληνικό λευκό της όμορφής μας Τήνου όπου βυθίστηκε η «Έλλη».

Εδώ οι συμβολισμοί της φούστας και των γαντιών παραμένουν οι ίδιοι αλλά συναντούμε παράλληλα και το φουλάρι της Ολυμπιακής («τσάι/καφέ; ψάρι/κοτόπουλο;) το οποίο έχει σαν σκοπό να θέτει υψηλούς στόχους στις μαθήτριες (εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω είτε Μις Γιούνιβερς, είτε αεροσυνοδός). Αντιστοίχως λειτουργεί και το δίπτυχο γιλέκο-γραβάτα για τα αγόρια (εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω είτε ταμίας στη Γιούρομπανκ, είτε σερβιτόρος, είτε, αν είμαι τυχερός, πωλητής στον Γερμανό)

Εδώ έχουμε κάτι πιο ρετρό, διότι ως γνωστόν στην Ελλάδα μου όλα μπερδεύονται γλυκά: Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Περικλής, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός  και ο Ιωάννης Μεταξάς έπαιζαν πεντόβολα παρέα. Έχουμε λοιπόν ένα πλισέ σύνολο, το οποίο υποτίθεται ότι φορέθηκε πολύ στην Πίνδο (είναι και πρακτική αυτή η φούντα στο τσαρούχι, το σωστό να λέγεται).

Εμπρός λοιπόν γενναίοι μου! Φορέστε τα παρελασικά σας και ραντεβού στους δρόμους!

Ν

Blog action (yester)day: Save Fannie!

Ως υστερόγραφο στον περιβαλλοντικό μου οίστρο που τόσο δυναμικά εκδηλώθηκε χθες, θα ήθελα σήμερα να σας μιλήσω για ένα απειλούμενο είδος, η απουσία του οποίου διαταράσσει την οικολογική ισορροπία της Ελλάδος. Και εξηγούμαι: Η αγαπημένη μου Φάνη (ή Fannie, ή Funny) όχι μόνο αποϋπουργοποιήθηκε (πώς λέμε αποπυρηνικοποιήθηκε) αλλά έχει εξαφανιστεί απ’το προσκήνιο… Ευτυχώς δεν ακολούθησε την τραγική μοίρα της Mariette και δεν αποβουλευτοποιήθηκε (πώς λέμε αποβουτυρώθηκε), αλλά πλέον κανείς δεν μας σέβεται; Έτσι μας τα κόβετε τα κορίτσια; Εν μία νυκτί; Δεν σκέφτεται κανείς τις παρενέργειες του στερητικού συνδρόμου;

Για τον λόγο αυτό αποφάσισα να ξεκινήσω μία εκστρατεία για την επιστροφή της Φάνης (πώς λέμε την επιστροφή των μαρμάρων). Και υπογραφές θα μαζέψω αν χρειαστεί. Και για να σας πείσω, κάνω εδώ μια φωτογραφική αναδρομή στην αγαπημένη μου (πρώην) Υπουργό.

Εδώ, η αγαπημένη μου Φάνη, σε ένα στιγμιότυπο ρετρό, σαν να είναι βγαλμένο από το Ρετιρέ του Δαλιανίδη. Στο ταπεινό καμαράκι 2×3 που επί ΠΑΣΟΚ συνεδρίαζε η τοπική της ΝΔ (όταν δεν ήταν κυβέρνηση) αναγκάζονταν να κρεμούν τη σημαία του κόμματος και την φωτό του νυν επιτίμου με παραμάνες πάνω στην κουρτίνα, ενώ εγκαλούσαν τους συνέδρους σε τάξη με το δανεικό κουδούνι από το Ορκιστείτε Παρακαλώ. Σε εκείνες τις σκοτεινές στιγμές, η Φάνη, με το μπρίο της, το ανυπέρβλητα νεοδημοκρατικό μαλλί της και το γαλανόλευκο με χρυσές λεπτομέρειες (μα τι λεπτομέρειες!) σύνολό της ενθάρρυνε την δοκιμαζόμενη παράταξη ως άλλη πασσιονάρια.

Εδώ βλέπουμε την Φάνη με ένα απαστράπτον τιγρέ σύνολο το οποίο εξωτερικεύει την ψυχοσύνθεση της με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Επίσης αναδεικνύει και την ευαισθησία της (πρώην) Υπουργού απέναντι σε είδη απειλούμενα από εξαφάνιση.

Εδώ η Φάνη μας λανσάρει πρώτη το look που αργότερα υιοθέτησε και η Britney Spears, πρώην Federline, γνωστή κλέφτρα ενδυματολογικών προσεγγίσεων: Καπέλο fedora, μια νότα ανδρική πάνω σε ένα πολύ θηλυκό πλάσμα.

Και εδώ μια φωτογραφία ντοκουμέντο: Η Φάνη αποδεικνύει ότι εκτός από το πολυδιαφημισμένο ζεϊμπέκικο του Γεωργίου Ανδρέου Παπανδρέου παρουσία Τούρκου Υπουργού, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Τι έχει δηλαδή να ζηλέψει ο μπάλος της (πρώην) Υπουργού;

Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο για την Φάνη, την όψιμη μούσα μου, αλλά θα σταματήσω εδώ. Και εδώ που σταματάω εγώ, πρέπει να ξεκινήσετε εσείς! Μπείτε στο site του Πρωθυπουργού και στείλτε το μήνυμά σας: Bring Fannie back! Σε αυτούς τους ενδυματολογικά και κοινωνικά δύσκολους καιρούς την χρειαζόμαστε!

Ν.

L’apothéose du maire royal

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Γιατί δυστυχώς στις μέρες μας ακόμα και οι βασιλείς πρέπει να αγωνίζονται. Όταν όμως έρχεται η στιγμή της δικαίωσης, όλος ο κόπος και ο μόχθος ξεχνιούνται. Γιατί πλέον ξέρεις ότι ξέρουν. Ξέρεις ότι σε καταλαβαίνουν. Ξέρεις ότι σε λατρεύουν.

Ν.

Blog action day: Σήμερα ντύνομαι οικολόγος!

Στις 15 Οκτωβρίου ανήμερα, οι bloggers όλου του κόσμου, ως άλλοι προλετάριοι αναγνώστες του Ριζοσπάστη ενώνονται, γύρω από έναν κοινό σκοπό. Φέτος, ο σκοπός, για να είναι ασορτί με το Νόμπελ του Αλ και το νέο λουκ της Πελοποννήσου, είναι το περιβάλλον.

Ιδού λοιπόν η έκθεσή μου για το περιβάλλον:

Το περιβάλλον! Το περιβάλλον είναι μέρος ενός μεγάλου ελληνικού Υπουργείου: Του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας & Δημοσίων Έργων. Το Υπουργείο αυτό ορίζει τα δημόσια έργα, ορίζει τη χωροταξία, και προφανώς ορίζει και το τι είναι περιβάλλον. Με άλλα λόγια περιβάλλον είναι ότι μας πει το Υπουργείο ότι είναι.Ένας αυτοπροσδιορισμός ένα πράγμα.  Περιβάλλον είναι η γνωστή περιφραγμένη ακτή της Τήνου και όλες οι άλλες περιφραγμένες ακτές. Περιβάλλον είναι τα αυθαίρετα (για να ακριβολογώ, τα αυθαίρετα καθίστανται «περιβάλλον» άμα τη νομιμοποίησή τους). Περιβάλλον είναι τα σκουπίδια που οι κουλέρ λοκάλ άνθρωποι της περιφέρειας (μην πω της «επαρχίας» και χαρακτηριστώ εγκάθετος) πετάνε στη ρεματιά. Και τα λοιπά.

Αυτά λίγο πολύ είναι γνωστά. Αυτό όμως που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον στις περισσότερες συζητήσεις γύρω από το περιβάλλον είναι ότι πάντα φταίει κάποιος άλλος. Π.χ. το κράτος. Το οποίο προφανώς καμία σχέση δεν έχει με εμάς διότι κάποιος μας στέρησε μαζικά το δικαίωμα ψήφου; Γιατί το κράτος όταν πλημμυρίζει ή καίγεται το αυθαίρετό μας το ζητάμε κλαίγοντας για να μας σώσει ενώ όταν επιλέγει «αντιπεριβαλλοντικές» πολιτικές (που δεν διαφέρουν πολύ από τις αντιπεριβαλλοντικές πολιτικές του καθενός μας, μόνο που η κλίμακα είναι διαφορετική) κάνουμε ότι δεν το ξέρουμε, σαν εκείνη την ξαδέρφη μας από το Χιλιομόδι που φοράει το φούξια κολάν και μας φωνάζει από το απέναντι πεζοδρόμιο και εμείς σφυρίζουμε ανέμελα; Εμείς δεν τους ψηφίσαμε; Με μικροκομματικά και βασικά, μικροπρεπή κριτήρια; Για να μπει το Νιτσάκι στο Δημόσιο; Για να μπουν εκείνα τα τέσσερα στρεμματάκια στο χωριό στο σχέδιο πόλεως; Για να μεταφερθεί ο Βασιλάκης από τη Νομική Κομοτηνής στη Νομική Αθηνών;

Με άλλα λόγια, το περιβάλλον είμαστε εμείς και σε μεγάλο βαθμό, εμείς επιλέγουμε πώς θα διαμορφωθεί. Ούτε οι εξωγήινοι φταίνε, ούτε οι Αμερικάνοι. Εμείς φταίμε. Και το ότι πάντα το σκεφτόμαστε εκ των υστέρων. Μετά τη πρόσληψη της Νίτσας και την ένταξη του οικοπέδου στο σχέδιο πόλεως. Σαν υστερόγραφο. Πριν λοιπόν από τις διαδηλώσεις με all black εμφανίσεις (not so trendy anymore by the way…) ας κάνουμε κάτι απλό. Την επόμενη φορά που θα είμαστε στο παραβάν (όχι του Καρούζου ανόητοι, το άλλο, στο εκλογικό τμήμα), εκεί που δείχνουμε για ακόμα μια φορά την οικολογική μας ευαισθησία και την κουλτούρα μας πετώντας όλα τα ψηφοδέλτια στο πάτωμα, ας σκεφτούμε την μεγάλη εικόνα πριν από τη Νίτσα.

Ν.

Κορίτσια κανόνια – αγόρια μακαρόνια

Το σχολείο έχει ξεκινήσει πλέον για τα καλά και οι σκανδαλιές συνεχίζονται. Εδώ βλέπουμε την μαθήτρια Έλενα, με ορθοπεδικό σακίδιο Louis Vuitton (παλαιάς εσοδείας…) να προχωράει ανυποψίαστη προς το θρανίο της, ενώ η παλιοπαρέα «ΛΑΟΣ» χασκογελάει ήδη γνωρίζοντας ότι η Έλενα θα κάτσει πάνω σε μια πινέζα.

Ν.

Η κάπα, πώς φοριέται, και πώς κρεμιέται

Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το blog, κάποιοι αναρωτήθηκαν γιατί συνδυάζω τον ενδυματολογικό και τον πολιτικό σχολιασμό. Για μένα η σύνδεση είναι δεδομένη, αλλά νομίζω ότι μετά από τη δήλωση του Γεωργίου Ανδρέου Παπανδρέου το βράδυ της 8ης Οκτωβρίου, ακόμα και οι άπιστοι Θωμάδες θα αντιληφθούν τα προφανή. Διότι ο Γιώργος, (πιστός αναγνώστης του blog μαθαίνω, και έξαλλος μαζί μου που απουσίασα για μία εβδομάδα), τι είπε στον εκ του ασφαλούς ενδεδυμένο Νίκο Χατζηνικολάου για να υπερθεματίσει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει; «Την κάπα μου την έχω κρεμασμένη», τόνισε.

Ομολογώ ότι έχω ακόμα κάποιες απορίες γύρω από την κάπα αυτή… Για να λέει ότι την έχει κρεμάσει σημαίνει ότι κάποτε την φορούσε; Και τι κάπα ήταν αυτή; Η κάπα του τσοπάνη; Η κάπα του Batman; Η κάπα του Κόμη Δράκουλα η αποκριάτικη, η σατινέ, η 5 κρίκοι ένα τάλιρο; Και πώς την φορούσε; Ριχτή στους ώμους ανέμελα; Σετ με την φλογέρα; Και το κοπάδι ποιο είναι; Το ΠΑΣΟΚ και οι φίλοι του; Του το άφηκε ο μπαμπάς μαζί με πέντε στρέμματα στην Κερασίτσα;

Εγώ όμως ξέρω ότι ο Γιώργος μας δεν είναι κανένας τυχαίος. Έχει ένστικτο. Τα οσμίζεται τα πράγματα. Λαγωνικό σου λέει, μυρίζει τον λαγό απ’τα 300 μέτρα. Έτσι και με τη μόδα. Πρωτοπόρος. Και σου λέει ο Πρόεδρος (Πρόεδρος δεν είναι ακόμα;) «Φέτος η αντρική κάπα θα φορεθεί πολύ. Χαζός είναι ο Fendi που έβγαλε ολόκληρη κολεξιόν με κάπες; Θα αναφερθώ δήθεν τυχαία στην κάπα, θα τσιμπήσει η νεολαία, θα τσιμπήσω εγώ την ψήφο της, και θα επανεκλεγώ! Όπερ έδει δείξαι!» (Καλά αυτό το τελευταίο δεν το είπε, δεν έχουν φτάσει ακόμα στο κεφάλαιο 12 στo μάθημα των ελληνικών, αλλά του το εξήγησε η δασκάλα με τον λατινικό όρο, quod erat demonstrandum, ή QED και το εμπέδωσε).

Ιδού λοιπόν οι κάπες οι περίφημες, πριν κρεμαστούν στον καλόγερο της ιστορίας. Η συμβουλή μου αγαπητοί αναγνώστες, είναι προς το παρόν να τις αποφύγετε, είναι λίγο risqué για την μικρή μας Ελλάδα… Αφήστε που ακόμα έχει κουφόβραση. Και αν θέλετε ντε και καλά να έχετε μια κάπα για να κάνετε φιγούρα, ακολουθήστε το παράδειγμα του Προέδρου: Μην την φορέσετε. Κρεμάστε την απευθείας.

Ν

Ελλάδα μου, για Σένα ντύνομαι

Ο νομός Θεσσαλονίκης ανήκει στο διαμέρισμα Μακεδονίας. Συνορεύει βόρεια με το νομό Κιλκίς, ανατολικά με το νομό Σερρών και βρέχεται από το Στρυμονικό κόλπο, νότια βρέχεται από το Θερμαϊκό κόλπο, νοτιοανατολικά συνορεύει με το νομό Χαλκιδικής και βρέχεται από το Θερμαϊκό κόλπο και δυτικά συνορεύει με το νομό Ημαθίας και το νομό Πέλλας. Παράγει κυρίως κρασί, ούζο, δημητριακά, κηπευτικά.

Στο παρακάτω ενσταντανέ βλέπουμε τον Νομάρχη Θεσσαλονίκης να ακολουθεί επιθετικές ενέργειες προωθητικού marketing για το ούζο του νομού του σε ένα προφανές target audience: τους οδηγούς. Ο Νομάρχης, με γυρισμένο μανίκι (ένδειξη ανθρώπου που δεν φοβάται τη δουλειά), και τα trademark στενόκωλα παντελόνια του μοίρασε εκείνη την ημέρα άπειρα μπουκαλάκια, μαζί με την ευχή για καλό κατευόδιο.

Πέρα από την εκστρατεία ούζου όμως, ο Νομάρχης είναι ένας άνθρωπος που τιμά τις παραδόσεις και τα ήθη της Ελλάδος, όπως υποδεικνύει και η έμπρακτη συμμετοχή του στα αποκριάτικα δρώμενα της Νομαρχίας, κατά τη διάρκεια των οποίων έκλεψε τη νύφη, την οποία και απόθεσε 10 μέτρα πιο κάτω έτσι ώστε και την κήλη να αποφύγει και να μην του βγει και κανένα περίεργο όνομα του Άντρα με το Α κεφαλαίο. Παρατηρείτε όμως, τη νεοδημοκρατική (μην πω ΛΑΟΣική) ενδυματολογική προσέγγιση του Νομάρχη: Το καρναβάλι καρναβάλι, μα το κοστούμι κοστούμι (εκτός αν αποφάσισε εκείνη τη μέρα να ντυθεί «σοβαρός», απόκριες είχαμε βρε αδερφέ!)

Η αγάπη του Νομάρχη για τη Θεσσαλονίκη, αλλά και την Ελλάδα ολόκληρη είναι αδιαμφισβήτητη και πάει πίσω πολλά χρόνια, τότε που αποφάσισε να κάνει την αγάπη του τραγούδι βροντοφωνάζοντας «Ελλάδα μου, για Σένα τραγουδάω».

Ο Νομάρχης μας ως γνήσιο ενδυματολογικό fashion icon, έχει θεσπίσει δικούς του ενδυματολογικούς κανόνες οι οποίοι συνοψίζονται ως εξής:

• ‘Οταν κάνουμε χειρωνακτικές εργασίες (σηκώνουμε νύφες, σηκώνουμε βαρέλια κ.λπ.) φοράμε κοστούμι

 

• Όταν συναντάμε διπλωμάτες, φοράμε ροζ πουκάμισο

• Όταν τρώμε γιαούρτι, φοράμε γυαλιά ηλίου

 

Επίσης, με μεγάλη χαρά και συγκίνηση σας αποκαλύπτω ότι και ο Νομάρχης διαβάζει το blog, όπως περίτρανα αποδεικνύει η παρακάτω φωτογραφία:

Ας μετρήσουμε παρέα τα χριστιανικά σύμβολα πίστεως που έχει αναρτήσει ο πεφωτισμένος Νομάρχης: 8! Λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Οι συνομιλητές του είναι εκπρόσωποι της μουσουλμανικής μειονότητας! Αναμφισβήτητα, ο Νομάρχης, πέραν από πρότυπο ενδυματολογικής ορθότητος αποτελεί και πρότυπο πολιτικής ορθότητος!

Ν